حوزه علمیه حضرت زینب(س) سریش آباد

عیب جویی

آسیب شناسی زبان

عیب جویی یکی از آفت های زبان است . براستی نازیباست که فردی زبان به طعنه وعیب جویی بگشاید .

 نام گذاری یکی از سوره های قرآن به نام هُمَزَةٍ

(بسیار عیبجو و لحن آیهوَ لا تُطِعْ کُلَّ حَلاَّفٍ مَهينٍ -هَمَّازٍ مَشَّاءٍ بِنَميمٍ ) 

                     “    از بسیارسوگند خورنده پست وبسیار عیب جویی که فراوان درپی سخن چینی است،اطاعت مکن ”

نشان دهنده نفرت وبیزاری خداوند متعال از این خُلق بد است. بنابر این هشدار می دهد : وَيْلٌ لِّكُلِّ هُمَزَةٍ لُّمَزَةٍ

1) وای بر حال هر شخص بسیار عیبجو و طعنه زن !

2) عیب خود نا یافتن ، بالاترین عیب هاست                       جاهلان منفعل از جهل را جاهل مخوان 

 3) امام علی (ع)می فرماید: شر الناس من کان متتبعا لعیوب الناس عمیا عن معایبه

بدترین مردم کسی است که عیب های مردم را بررسی و جستجو کند ، در حالی که از عیب های خویش نابیناست.  

4) همه عیب خلق دیدن ، نه مروت است و مردی              نگهی به خویشتن کن که همه گناه داری  

منابع:

 ( قرآن کریم .(قلم10 و11  *

قبلی (همزه )  *  

* دیوان صائب تبریزی.

* غررالحکم ، ج1،ص427.

سعدی*