حوزه علمیه حضرت زینب(س) سریش آباد

و بی‌اختیار ….

چادرت را سر می‌کنی ….

و مسیر همیشگی خانه تا گلزار شهدا را گریه می‌کنی.

مادر شهید! فضای سینه نم گرفته‌ات فریاد‌ها دارد و تو هق هق گریه‌های تنهایی‌ات را فقط برای شهیدت کنار گذاشتی و کسی از آن با خبر نمی‌شود …

وقتی که بر سر مزار شهیدت می‌رسی و زانوان خسته‌ات را امان می‌دهی، وقتی قبری را که بالایش نوشته‌اند سرباز رشید اسلام را در آغوش مهربانی‌هایت می‌گیری، این گریه است …

که دیگر تحمل ماندن در قفس سینه را نمی‌یابد و زمزمه‌های لالایی روی لبانت گل می‌کند. مادر همه ی ما ….. دعایمان کن.