ازش وجایگاه ماه شعبان
ارزش وجایگاه ماه شعبان
و عبادت و ذکر روی آورند،یار حقیقی خود دانسته است.
در این ماه،روزه داشتن شریف ترین کارهاست؛کاری که پیشوایان ما همواره به آن پایبند بودند وآن را توبۀ راستین می شمردند. پیامبر محبوب ما(صلی الله علیه و آله)روزۀ این ماه را با روزۀ ماه رمضان پیوند می داد وهمۀ روزهایش را روزه می داشت.
شعبان فرصتی مناسب برای بهره گیری بیشتر از نعمت های معنوی ومادی خداوند است. نامگذاری این ماه نیز از همین روست؛ یعنی درآن ،نعمت های الهی، شعبه شعبه و افزون افزون،بر بندگان نثار می شوند وکارهای نیک همچون شاخساران پر برو بار، ثمرات ارجمند و فراوان می دهند.
به ویژه روزه داشتن در این ماه، دستمایۀ افزایش روزی و نعنت خدا در طول زندگی است و شفاعت و خشنودی پیشوایان پاک را در پی دارد.صدقه دادن به نیازمندان وعفو و گذشت نسبت به بندگان خداوند،نیز از کارهای سفارش شدۀ این ماه است.
«ذکرهای ماه شعبان»
چه شکوهمند است شعبان را که ماه پیامبر رحمت(صلی الله علیه وآله)است،با حال و هوای خوش پیامبرانه به سر بریم وجان خود را از شمیم این ذکرهای آسمانی عطر آمیز کنیم:
1)هفتاد بار در روز«أًَََستغفرالله واسئَلُهُ التوبه»
از خدا آمرزش می خواهم و از او فرصت بازگشت می جویم.
2)هفتاد بار در روز:«استغفرالله الذی لا إله إلاهو الرحمن الرحیم الحی القیمو و اتوب إلیه».
از خدایی آمرزش می خواهم که معبودی جز او نیست؛همان خدای مهرورز مهر پیشۀ زندۀ پایدار.و به سوی او باز می گردم.
3)هزار بار در طول ماه:«لاإله إلاّ الله ولا نعبد إلاّ إیاهُ مخلصین له الدین و لو کره المشرکون»
جز خدا معبودی نیست وجز او را نمی پرستیم.در این دین،برای او اخلاص می ورزیم،هر چند مشرکان نپسندند.
4)ذکر پیاپی صلوات بر محمدو آل محمد(اللهم صل علی محمد وآل محمد)
